و آن شبهاي خيس
در تمام طول روز باران مي باريد
ما چترهايمان را بسته ايم
و خسته از گردش روزانه
چكمه هاي خيسمان را
پشت در گذاشته ايم
بيرون از اينجا
شب شب آرام آرام قدم مي زند
و گهگاه از پنجره
دزدانه نگاهي به تخت ما مي اندازد
تو هنوز سرگرم چسباندني
تكه هاي گل شكسته ام
هستي
و من مثل هر شب
زخمهاي مسيحايي مان را مي شمارم
مي گويي: چشمانت به شراب مي ماند
با اين روح عريان و
دل شوريده
پا به خيابان اگر بگذارم
مردمان خواهند فهميد
من هر شب مست بوده ام ؟!
گوشه لبم را مي گزم
ترس بر هيجانم كه غالب مي شود
مي خواهم دستمال سپيد را
در كمد پنهان كنم
امشب نيز باكره گي ام را مغروري
مغروري به پيروزي عشق
در بستر
- هيچ فهميدي
تمام اين شاعران چسبيده به ديوار
نظاره گر خلوت ما بودن ؟!
- شايد هم نام ما
غزلي باشد بر شبهايمان
وقتي تو سيگارت را
روي بازوي من خاموش كردي
من به ياد نمام زناني بودم
كه براي خواباندن
صداي ناهنجار شكم كودكانشان
دامنشان را فروخته بودند ..............
به همين راحتي !
از سفر به هفت سالگي
كه باز مي گرديم
سوغاتمان دستمال سپيدي ست
كه تو آنرا از دستم مي گيري
به خيال عرق هاي درشت پيشاني ات را
پاك كرده اي
اما بخار شيشه كنار مي رود ، رفته
و چشمان نافذت چشم غره اي به شب
گل سر گوشه هاي موهايم مي شنيد
- درست مثل اول شده
پرده ها آويزان مي شوند
و اتاق با صداي لالايي نفسهايت
خواب مي رود
يادم باشد تو را تعريف كنم
براي دختران صبح
و خودم را با گيسوان طلايي
بچرخانم به سمت آفتاب
- من تاب اين همه روشنايي را ندارم
دريا پشت پلكهاي بسته ام دراز كشيده
دست در گردنم دارم
دهانم طعم بوسه مي دهد
و چشمانم ...... اشك
(( رعنا يكه فلاح ))
No comments:
Post a Comment